خمبل و فنقول و فسقل

محمودی یه چند وقتیه که زده تو فاز ادبی حرف زدن! مثلا بهش میگم اینو بخور، می گه: نمی خورَوَم یا از در اومده تو دیده ترتیب اسباب بازیاش بهم ریخته میگه: از در وارد شدم دیدم خرابه یا اینکه وایمیسته سر راه آدم دستاشو باز می کنه می گه: بسته می باشد یا مثلا می ره خونه عزیزش، می ره تو تراس، بعد می گه: عزیزجون بیا اینجا ببین چقدر لذت بخشه! دیگه بعضی وقتا خیلی جوگیر می شه، مثلا بهش می گم این کارو بکن، نمیگه نمیشه یا نمی شود، می گه: نمی شوَدَد   ...

به عشقِ پسرم، که عشقِ ماشینه، اونم از نوع گرونش! (محمود میگه من عاشقِ چیزای گرونم! کلا هرچی که گرون باشه من عاشقشم!!! همه چیزو هم با گرونیِ بنز و ب.ام.و کروک و پورشه و لامبورگینی و مازراتی و... می سنجه. البته به نظرش هیچ کدوم به ال نودِ حرمت جون نمیرسن ها!!!!!) کلا از وقتی که خیلی کوچیک بود عاشق ماشین بود. مثلا آخر شب که از مهمونی برمی گشتیم، درحالی که از خستگی توی ماشین خوابش برده بود، وقتی می رسیدیم خونه، با چشمای نیمه باز اول یکم ماشین بازی می کرد و اونا رو قطار می کرد پشت سرِ هم، بعد می خوابید ) بچم وقتی دید عکسش رو کاپوت این ماشینه س چه ذوقی کرد. ...

خییییییییلی دوست دارم این عکسو (باغ سیب، لواسون)     و همچنین این عکسها ...

دو تا دست و یه پای این آقای بیچاره رو که قبلا محمود کنده بود کله ی بخت برگشته رو هم رضا زحمتشو کشید موند یه پا، حالا قسمت کی باشه؟ خدا میدونه... یه همچی بچه هایی دارم من یادش بخیر قبلنا بابایی می گفت تیکه های اسباب بازی های محمودو که شکسته و کنده بریز توی یه کیسه تا درست کنیم یه مدت شغل ثابتمون شده بود همین: چسبوندن اسباب بازیایی که شکونده و باد کردن بادی هایی که سوراخ کرده و... بعد دیدیم نه بابا. من و بابا اگه هر روز 2 شیفت هم کار کنیم جوابگو نیست بی خیال شدیم...   ...

میگم پسرم، اصلا ولش کن بیا و نخند . من بیخیال شدم. نمیخواد لبخند بزنی خوب به قول بابایی به چی بخندی (راست میگه دیگه) حالا هرکی می خواد عکس بندازه حتما باید بخنده؟؟؟؟؟ ...

حالا محمود گیر داده به این لباس همش همینو می پوشه (اون قبلیها که پوسید)، چون پرسپولیسی دوآتیشه شده منم مثلا استقلالیم، تو خونه همش با هم کل کل می کنیم من می گم: استقلال؛ هوووورا... پرسپولیییییس؛ سوراخ محمودم برعکسشو می گه ...

دانشمندان کوچک... ...

من اسم این عکسو گذاشتم تایتانیک چون امیرعباس غزلو بغل کرده، غزل دست محمودو گرفته (محمود: 4ساله) (غزل: 5 ساله (غزل: دخترِ پسرداییِ مامانِ محمود)) (امیرعباس هم فامیلِ غزله) ...

محمودی خیلی که کوچیک بود با هم شعر می خوندیم، (با مشارکت فعال محمود) یکی از شعر هایی که محمود و مامان با هم می خوندن: مامان: توپ سفیدم قشنگی و نازی   حالا من می خوام برم به بازی محمود: هِی مامان: بازی چه خوبه با بچه های خوب    بازی می کنیم با یه دونه توپ محمود: هِی مامان: چون پرت می کنم توپ سفیدم را   از جا می پره می ره تو هوا محمود: هِی مامان: قِل قِل می خوره تو زمین ورزش   یک و دو و سه و چار و پنج و شش   یه شعر دیگه که محمود و مامان می خوندن: مامان: تپلویم تپلو صورتم مثلِ محمود: هویو مامان: قد و بالام کوتاهه، چش و ابروم محمود: سیاهه م...

این تکیه کلام عزیز جونه که افتاده سر زبون محمود و محمود او نو تغلیظ شده تحویل ما می ده عزیز می گه: نه دیگه، ببین، اعصاب منو بهم نریز دیگه محمود می گه: نه دیگه، ببیییییییییییییییییییییییییییییییییین ، اعصاب منو بهم نریز دیگه بعد کم کم سرِ زبونِ ما هم افتاده. هر چی میشه میگیم نه دیگه ببیییییییییییییییین ...